سینمای پست کلاسیک تغییر روش های داستان سرایی در هالیوود جدید است. استدلال شده است که رویکردهای جدید درام و شخصیت پردازی بر اساس انتظارات مخاطب در دوره کلاسیک بازی می کنند: ممکن است زمان شناسی به هم ریخته شود، خطوط داستانی ممکن است دارای <<پایان های پیچ خورده>> باشند، و خطوط بین آنتاگونیست و قهرمان ممکن است مبهم باشد. ریشه های داستان سرایی پسا کلاسیک را می توان در فیلم نوآر، در شورشی بدون علت (1955) و در روانی که خط داستانی درهم شکسته هیچکاک را مشاهده کرد.
هالیوود جدید ظهور نسل جدیدی از کارگردانان آموزش دیده در مدرسه فیلم است که تکنیک های توسعه یافته در اروپا در دهه 1960 را در نتیجه موج نو فرانسه پس از انقلاب آمریکا جذب کرده بودند. فیلم بانی و کلاید در سال 1967 آغازی بر بازگشت دوباره سینمای آمریکا بود، زیرا نسل جدیدی از فیلم ها پس از آن در باکس آفیس نیز موفقیت کسب کردند.فیلمسازانی مانند فرانسیس فورد کاپولا، استیون اسپیلبرگ، جورج لوکاس، برایان دی پالما، استنلی کوبریک، مارتین اسکورسیزی، رومن پولانسکی و ویلیام فریدکین آمدند تا فیلم هایی را تولید کنند که به تاریخ فیلم ادای احترام می کردند و بر اساس ژانرها و تکنیک های موجود توسعه می یافتند.
{
با انتشار فیلم آبی اندی وارهول در سال 1969، پدیده فیلم های اروتیک بزرگسالان که به طور عمومی توسط افراد مشهور (مانند جانی کارسون و باب هوپ) مورد بحث قرار می گیرد، و توسط منتقدان (مانند راجر ایبرت) جدی گرفته می شود، افتتاح شد. تحولی که توسط رالف بلومنتال از نیویورک تایمز به عنوان <<شیک و>> و بعدها به عنوان عصر طلایی شناخته شد، برای اولین بار در فرهنگ مدرن آمریکایی آغاز شد. به گفته تونی بنتلی، نویسنده برنده جایزه، فیلم رادلی متزگر در سال 1976، The Opening of Misty Beethoven، بر اساس نمایشنامه پیگمالیون اثر جورج برنارد شاو (و مشتق آن، بانوی زیبای من)، و به دلیل دستیابی به یک سطح اصلی در خط داستانی و دکور، "جواهر تاج" این "عصر طلایی" در نظر گرفته شده است.
درباره این سایت